Łuszczyca - konsekwencje choroby autoimmunologicznej

Wykluczenie społeczne, stygmatyzacja, wstyd i skrępowanie - z tym na co dzień muszą zmagać się osoby chore na łuszczycę. Chociaż nie jest to choroba zakaźna i nie można się nią zarazić, to niestety jest tak przez wielu postrzegana, przez co jakość życia chorych na łuszczycę znacznie się pogarsza. Czym jest łuszczyca i dlaczego powoduje u ludzi tak negatywne reakcje?

1.      Objawy łuszczycy - jak wpływają na życie chorych?

2.      Leczenie łuszczycy w Polsce

3.      Psychologiczne konsekwencje łuszczycy

 Według danych PAP (2019), na łuszczycę choruje około 1 mln Polaków, a 80% z nich to osoby mające od 20 do 40 lat. Choroba występuje więc często u ludzi młodych i stanowi dla nich istotny czynnik hamujący rozwój nie tylko społeczny - zaburza kontakty interpersonalne, ale również zawodowy. Osoby chore na łuszczycę są wykluczone społecznie, zmagają się z wieloma problemami natury psychicznej, z których najbardziej powszechnym jest depresja.

 Objawy łuszczycy - jak wpływają na życie chorych?

Łuszczyca to choroba o podłożu autoimmunologicznym. Prawdopodobieństwo jej wystąpienia jest częściowo uwarunkowane genetycznie - jeśli jeden z rodziców cierpi na tę chorobę, istnieje 25% szans na to, że zachoruje również dziecko. Jeśli chorzy są oboje rodzice, prawdopodobieństwo wystąpienia choroby u dzieci sięga 60%.

Istnieje wiele odmian łuszczycy, jednak niezależnie od tego, z jaką odmianą mamy do czynienia, pewne objawy są podobne. Jednym z najbardziej widocznych są zmiany i wykwity skórne, które obejmują niemal każdą partię ciała, głównie tułów, kończyny i skórę głowy, a także miejsca intymne i paznokcie. Zmiany te są oszpecające, dlatego wielu ludzi na widok osoby chorej na łuszczycę czuje wstręt i odrazę.

Łuszczyca została uznana za choroba ogólnoustrojową. Nie ogranicza się więc do zmian skórnych, świądu i bólu skóry, ale obejmuje też szereg schorzeń towarzyszących "głównej" chorobie. Z łuszczycą mogą występować zaburzenia seksualne, choroby serca i układu krwionośnego, zaburzenia metaboliczne, cukrzyca lub choroby metaboliczne.

Leczenie łuszczycy w Polsce

Łuszczycy nie można wyleczyć, dlatego chorzy przyjmują leki, które mają na celu uśmierzenie bólu, zniwelowanie zmian skórnych i czasowe wyeliminowanie objawów. U wielu pacjentów stosowane są jedynie tradycyjne medykamenty oraz preparaty na łuszczycę łagodzące objawy choroby, natomiast u chorych ze średnio zaawansowaną i zaawansowaną chorobą stosuje się nowoczesne terapie biologiczne. Ich refundacja przez NFZ jest jednak niewystarczająca, a zbyt krótkie stosowanie sprawia, że objawy choroby szybko nawracają, co stanowi dla chorych duży problem, zarówno fizyczny, jak i psychiczny. Specjaliści, zajmujący się leczeniem łuszczycy, oczekują, że wiele zmian w tym zakresie przyniesie rok 2020, w którym ma wejść w życie nowy program - "Model koordynowanej opieki zdrowotnej dla chorych na łuszczycę plackowatą (KOS-PSO)". Jego założenia zostały opracowane na podstawie zaleceń Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego, a celem jest uzyskanie u pacjentów długotrwałej remisji choroby.

Psychologiczne konsekwencje łuszczycy

Chociaż łuszczyca jest chorobą autoimmunologiczną, a nie psychiczną, to jej przebieg ma bardzo duży wpływ na stan psychiczny chorych osób. Oprócz często pojawiającej się depresji, u chorych występuje spadek samooceny, wycofanie z życia społecznego i długotrwałe obniżenie nastroju. Chorzy na łuszczycę są stygmatyzowani przez społeczeństwo i traktowani jak "trędowaci", co przynosi bardzo negatywne skutki i często wymaga interwencji psychologów i psychiatrów.

Źródło:

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81uszczyca

https://drmax.pl/blog-porady/leczenie-luszczycy-krostkowej-porada-dermatologa/